Ο Αθλητισμός είναι μια αγαπημένη συνήθεια
των περισσοτέρων, ή ο κρυφός πόθος των
υπολοίπων από εμάς. Σίγουρα όμως είναι
η ασχολία που όλοι θέλουμε για τα παιδιά
μας, είτε το σκεφτόμαστε σαν “αντίδοτο”
στους καφέδες, τα τσιγάρα και τις “κακές
παρέες” είτε σαν μέσω επιβεβαίωσης και
καταξίωσης.
Όμως στην Ελλάδα του 20ου αιώνα είναι τα
πράγματα και οι καταστάσεις όπως ακριβώς
τις έχουμε φανταστεί; Μήπως όλοι μας
έχουμε μια πικρή και άσχημη ιστορία να
διηγηθούμε από την ενασχόληση μας (ή
των παιδιών μας) με τον αθλητισμό;
Τελικά γιατί χιλιάδες παιδιά εγκαταλείπουν
την ιδέα της ενασχόλησης με τον αθλητισμό,
όχι γιατί δεν μπορούν ή γιατί είναι
φυγόπονοι, αλλά επειδή οι καταστάσεις
και οι συνθήκες τα αναγκάζουν; Μήπως
τελικά χάνουμε άριστους αθλητές που θα
μπορούσαν να μας κάνουν περήφανους με
τις διακρίσεις τους; Μήπως ποτέ δεν
μάθαμε και δεν ακούσαμε ονόματα
ταλαντούχων αθλητών που ηθελημένα
περιθωριοποιήθηκαν για να προωθηθούν
τα “δικά μας” παιδιά; Μήπως θεωρούμε
ότι τα αθλήματα πρέπει να είναι
οικογενειοκρατούμενα και όλο το σόι
μεγάλων ή μικρότερων αθλητών πρέπει εξ
ορισμού να συνεχίζει το άθλημα σε βάρος
των υπολοίπων παιδιών;
Γιατί πράγματι συμβαίνουν όλα αυτά;
Ποιοι τελικά έχουν την ευθύνη και τι
ακριβώς κάνουν για όλα αυτά;
Στην πολυετή ενασχόλησή μου με τον
αθλητισμό έχω γίνει μάρτυρας απίστευτων
καταστάσεων που καθιστούν απαγορευτική
ακόμα και την συμμετοχή ενός παιδιού
στην προπόνηση. Και αν αναλογιστούμε
την ιδιαιτερότητα -ειδικά-
της εφηβείας, τότε ίσως μπορέσουμε να
καταλάβουμε γιατί τα παιδιά εγκαταλείπουν
κατά εκατοντάδες καθημερινά τον
αθλητισμό, χωρίς πάντως να είναι καθαρά
δική τους η ευθύνη και η επιλογή...
Έχω δει ομάδες να διατηρούν ακαδημίες
καθαρά από καπρίτσιο, κάτι σαν “στοίχημα”.
Ομάδες που διατηρούνται ως κάλυψη για
να πίνει το Διοικητικό συμβούλιο κανένα
ουζάκι παρεούλα με τους κολλητούς χωρίς
να γνωρίζουν καν και να τους ενδιαφέρει
τι γίνεται στα τμήματα. Ομάδες που
ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια χωρίς να
μπορεί η πολιτεία ή ο Δήμος να τους
καλύψει με τους αντίστοιχους χώρους
άθλησης, αλλά δεν τους χαλάει το χατήρι
γιατί δεν παύουν να είναι ψηφαλάκια
στην κάλπη. Ομάδες που διατηρούνται για
να μπορέσει ο Σύλλογος να έχει συμμετοχή
σε Αντρικά ή Γυναικεία πρωταθλήματα, ή
ακόμα και συλλόγους που ιδρύονται για
να βγάζουν κάποιοι χρήματα αφορολόγητα
και χωρίς αποδείξεις από τους επίδοξους
“πελάτες”...!!!
Τι γίνεται όμως με τις παιδικές ψυχές
που διαχειρίζονται και έχουν αναλάβει
την εκγύμναση τους;
Ποιος πραγματικά ενδιαφέρεται για τα
παιδιά και τον αθλητισμό πίσω από τα
φώτα της δημοσιότητας; Το κράτος, η
οργανωμένη και συγκροτημένη πολιτεία,
τα σωματεία, οι προπονητές (που στις
περισσότερες περιπτώσεις βγάζουν κανένα
“εξτραδάκι” για να συμπληρώσουν το
εισόδημά τους, χωρίς όμως να έχουν την
απαιτούμενη εμπειρία και διάθεση) ή οι
ίδιοι οι γονείς;
Γιατί τα ανήλικα παιδιά (ερασιτέχνες
προφανώς) αποτελούν “περιουσία” των
σωματείων που τελικά αρνείται να τους
επιστρέψει το δελτίο ώστε να πάνε σε
άλλη ομάδα, όταν δεν είναι ικανοποιημένα;
Γιατί η πολιτεία δέχεται και διατηρεί
δεκάδες ομάδες σε κάθε Δήμο χωρίς να
πληρούνται οι ελάχιστες απαραίτητες
προϋποθέσεις για την άθληση; Γιατί τα
σωματεία ενώ πασχίζουν να μαζέψουν
παιδιά, τελικά χρησιμοποιούν και
συμμετέχουν σε αγώνες ελάχιστα παιδιά
από τα οποία τα περισσότερα έχουν
“μπάρμπα στην Κορώνη” ή απλά αρέσει η
φάτσα τους στον προπονητή; Γιατί
καταστρέφουν παιδικά όνειρα και μαυρίζουν
παιδικές ψυχές; Ποιος τους ελέγχει;
Ποιος ελέγχει τους εμπλεκόμενους κάθε
σωματείου για το κατά πόσο μπορούν να
διαχειρίζονται και να ασχολούνται με
παιδικές ψυχές; Ακόμα και καταξιωμένοι
αθλητές (ή παράγοντες), δεν σημαίνει
αυτοδίκαια ότι είναι και “παιδοψυχολόγοι”.
Πόσο μάλλον όταν η μοναδική προϋπόθεση
για την επιλογή των προπονητών είναι
το ποσό που θα κοστίσει στο σωματείο...!
Φυσικά δεν γεννηθήκαμε όλοι αθληταράδες,
έτοιμοι για παγκόσμια ρεκόρ, ούτε θα
γίνουν όλοι Αντετοκούμπο ή Τσιτσιπάς...
Αλλά ποιος έχει το δικαίωμα να διώχνει
τα παιδιά από τα γήπεδα και τους χώρους
άθλησης; ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΚΑΝΕΝΑΣ...!
Λύσεις υπάρχουν για όλα, εφόσον όμως
υπάρχει η διάθεση και η καλή θέληση.
Είμαι σίγουρος ότι σχεδόν όλοι οι γονείς
και οι υπεύθυνοι έχουμε προτάσεις που
μπορεί κάποιες από αυτές να κακοκαρδίσουν
κάποιους βολεμένους, αλλά θα ικανοποιήσουν,
θα εξασφαλίσουν την ψυχική υγεία των
παιδιών και θα εγγυηθούν την άθληση
τους.
Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΟΛΩΝ
ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΩΝ ΛΙΓΩΝ...
